Eskolako Bizipena (Endika Chaparro)

Ni Basauriko Jose Etxegarai ikastolara joan nintzen Lehen Hezkuntzan. Basauri herri nahiko handia da, beraz, ume asko (50 inguru) geunden maila bakoitzean. Orokorrean, oroitzapen nahiko positiboak ditut Lehen eta Haur Hezkuntzan, bertan egin nituen nire lagunak eta ez nituen izan inolako arazorik. Gainera, irakasle gehienetatik oroitzapen onak ditut.

Ikastola askotan bezala, aratusteetan emanaldi bat egiten genuen, non maila bakoitzak mozorro bat izaten zuen eta gai baten inguruan jarduten zen, adibidez, lanbideak, euskal mitologia, zinema, munduko dantzak…

Hortaz, laugarren mailan nengoela, aratusteetan tokatzen zen gaia euskal dantzak ziren. Gure klasea, zintza-dantza egin behar zuen, dantza nahiko sinplea, nire ustean. Ikasturte horretan gure tutorea ordezko bat zen, Mireia deiturikoa; gure tutorea, Lorenzo, gaixorik baitzegoen. Mireiarengandik oroitzapen nahiko onak ditut, izan ere, nahiz eta bakarrik 6 hilabetetan egon, oso atsegina eta maju izan zen gurekin.

Beraz, aratustetara bueltata, gure dantza Gorputz Hezkuntzako klaseetan prestatzen genuen. Lehen aipatu bezala, nahiko sinplea zen: makil handi bat jartzen zen erdian eta bakoitzak zinta bat eskuan harturik, bueltak eman behar genuen makilaren inguruan; kide batekin topo egiten zenuenean ezkerrera eta, ondoren eskuinera egin behar zenuen. Modu honetan makilan zintzak “trenza” baten modukoa geratzen zen. Behin aste pare batzuk pasata eta entsaioak eginda, entsaio orokorra egin genuen ikastetxe osoa. Honen bitartez, akats bat gertatuz gero planifikazioan edota orokorra den arazo bat gertatuz gero, emanaldia baino lehen konpondu zitekeen.

Modu honetan, entsaio orokorraren eguna heldu zen eta, egia esanda, nahiko txarto egin genuen. Hori ikusita, ikasleok nahiko urduri eta kezkatsu geunden, hala ere, Mireiak guztiok motibatzen saiatu zen, esanez lan handia egin genuela eta entsaio txar bat egiteagatik ez zegoen guztia galdurik.

Emanaldi eguna iritsita, gure dantza oso ondo egin genuen eta, ni baino, guztiok oso pozik geratu ginen. Esan beharra dago, Mireiak asko motibatu gintuela, zeren eta, ume batentzako, heldu batek konfiantza izatea zurengan, oso garrantzitsua da.